ของ.. กันและกัน
. . “เอยทำให้นะครับ” ไม่ควรเป็นประโยคนี้เลยที่ออกมาจากปากอิ่มแดงที่เขาเผลอจูบไปเนิ่นนานนั่น ไม่ควรเป็นเสียงอ้อนๆ ของน้อง ไม่ควรเป็นดวงตากลมที่เงยมองกันอย่างเว้าวอน “นะ...” รวมถึงไม่ควรเป็นคำพูดสั้นๆ นี้ก่อนที่น้องจะเอื้อมมือมารูดซิปกางเกงของเขาลง.. “.....” จิวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองแฟนตัวเองที่นั่งคุกเข่าลงตรงหน้า ลมหายใจร้อนๆ รินรดบางอย่างที่ตื่นตัวขึ้นมาทันทีเมื่อมือเล็กเอื้อมไปแตะต้องมัน และเขาก็ต้องอดทนแทบตายเมื่อรักเอยแตะริมฝีปากตัวเองลงไปบนส่วนนั้น ครอบครองมันด้วยโพรงปากอุ่นอย่างเงอะงะ และไม่ประสา .. และเพราะความไม่ประสานั้นแหละที่ทำให้ใครอีกคนแทบขาดใจ ปากอิ่มที่ไม่เก่งเลยแต่พยายามเรียนรู้และจดจำบางอย่างที่ถูกทำให้มาตลอดค่อยๆ ไล้เลียส่วนในอ่อนไหวในมืออย่างช้าๆ สลับกับจูบลงไปเบาๆ เวลาได้ยินเสียงทุ้มส่งเสียงพึงพอใจ ระมัดระวังไม่ให้ฟันคมๆ ของตัวเองทำให้อีกคนเจ็บแบบที่พี่จิวระวังให้เขามาตลอด ดูดดุนสิ่งท...